|
|
|
|
|
Fréttablaðið, 24. mai. 2011 |
Jónas Sen |
|
Konzert, Reykjavik, "Harpa" Concert Hall, 21. Mai 2011 |
|
Brjálaðir tónleikagestir *****
|
Jonas Kaufmann með Sinfóníuhljómsveit Íslands. Listahátíð í Reykjavík. Flutt í Hörpu. |
|
Það er ekki nóg að hafa flotta rödd og geta sungið sterkt. Menn verða líka
að vera músíkalskir. Hafa næma tilfinningu fyrir skáldskapnum og öllum
blæbrigðum hans. Og kunna að miðla honum til áheyrenda.
Þriðju
tónleikarnir sem ég fór á í Hörpu voru haldnir á laugardaginn, á Listahátíð
í Reykjavík. Sinfónían spilaði þar við söng þýska tenórsins Jonas Kaufmann,
sem er einhver sá magnaðasti um þessar mundir.
Hvað er svona magnað
við hann? Jú, strax á fyrstu tónum aríu úr Toscu eftir Puccini var ljóst að
Kaufmann er með einstaklega fallega rödd. Hún var hlý og breið, tær og
sterk; það var einhver fylling í tóninum sem unaðslegt var að upplifa. Og
tilfinningin í túlkuninni var ekta, rómantíkin alger, full af ástríðum.
Blæbrigðin í söngnum voru fallega mótuð, veikir tónar þéttir og nákvæmir,
sterkir tónar óheftir og glæsilegir.
Valdið yfir styrkleikabrigðum
var algert. Kaufmann lét tónana, þegar við átti, deyja út í lok hendinga,
sem er vandasamt. Það var frábærlega vel gert, raunar alveg fullkomið.
Sinfónían var líka flott. Hún hljómaði fallega á hinum tónleikunum sem
ég hef farið á í Hörpu, en ekki eins og nú. Fiðlurnar voru unaðslega
munúðarfullar, ef hægt er að nota það orð. Og slagverkið var öflugt og
ómandi, en ekki um of. Sellóin voru skemmtilega safarík og blásararnir voru
hreinir og í hæfilegu jafnvægi við allt annað. Heildarhljómurinn var í senn
tær, en líka voldugur.
Stjórnandi að þessu sinni var Peter
Schrottner. Hann hefur mikla reynslu úr óperuheiminum, hefur m.a. stjórnað á
Wagner-hátíðinni í Bayreuth. Það var auðheyrt á tónleikunum. Nokkrir
óperuforleikir voru á dagskránni, fyrst úr óperunni I vespri siciliani eftir
Verdi. Forleikurinn var óvanalega flott byggður upp. Stígandin var markviss
og spennuþrungin, og hápunktarnir svo yfirgengilegir að mann langaði til að
standa upp og æpa. Sömu sögu er að segja um hina forleikina, sem spönnuðu
vítt svið, allt frá djúpum, en háleitum Wagner yfir í léttmeti eftir
Zandonai og Ponchielli.
Að standa upp og æpa, já. Það var einmitt það
sem flestir áheyrendur gerðu í lok tónleikanna. Satt best að segja man ég
ekki eftir annarri eins stemningu á klassískum tónleikum á Íslandi.
Áheyrendur gengu gersamlega af göflunum! Kaufmann var klappaður upp hvað
eftir annað, og söng hvorki meira né minna en fjögur aukalög. Þetta voru
ótrúlegir tónleikar.
Ljóst er að tónlistarlífið í Hörpu byrjar vel.
Niðurstaða: Algerlega frábær skemmtun með stórkostlegum listamanni.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|