|
|
|
|
|
TO BHMA, 16/10/2011 |
|
Γιόνας Κάουφµαν: Ο τενόρος της χαράς και του
καθήκοντος
|
|
Ο 42χρονος σουπερστάρ λυρικός
τραγουδιστής, µιλάει για τη ζωή, την τέχνη και για την πρόσφατη περιπέτεια
µε την υγεία του |
|
«Είπα σε έναν γνωστό µου ότι θα έρθω στην Αθήνα και µου είπε: “Είσαι
τρελός; Εκεί θα πέσουν να σε φάνε”». Από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής
γραµµής ο Γιόνας Κάουφµαν διηγείται το παραπάνω περιστατικό και δεν µπορεί
να συγκρατήσει τα γέλια του. Ο ίδιος όχι µόνον δεν διατηρεί τον παραµικρό
ενδοιασµό για την επικείµενη νέα εµφάνισή του στο Μέγαρο Μουσικής, αλλά
δηλώνει πως την περιµένει µε ανυποµονησία. Πιστεύει, δε, ότι οι δεσµοί
φιλίας ανάµεσα στον ελληνικό και στον γερµανικό λαό είναι πολύ ισχυροί,
ικανοί να αντέξουν στις όποιες πολιτικές τριβές. Η κουβέντα µας µε τον
σουπερστάρ γερµανό τενόρο έγινε µόλις δύο ηµέρες µετά την από µέρους του
κατάκτηση του επίζηλου βραβείου Gramophone για τον τελευταίο του δίσκο που
είναι αφιερωµένος σε άριες του βερισµού.
Σε αυτό το άλµπουµ είναι
βασισµένο και το αθηναϊκό του πρόγραµµα, δίνοντάς µας την ευκαιρία να τον
απολαύσουµε σε µία από τις πρώτες συναυλίες µετά την πρόσφατη περιπέτεια
µε την υγεία του (την αφαίρεση όγκου στο στήθος) που ανησύχησε τους
θαυµαστές του.
– Τι σημαίνει ένα ακόμη βραβείο σε αυτό το
σημείο της καριέρας σας;
«Α, είµαι από αυτούς που τα
βραβεία τους κάνουν εντύπωση. Το χαίροµαι πραγµατικά, ειδικά όταν είναι
τόσο σηµαντικό βραβείο όπως τώρα µε το Gramophone. Ξέρετε, µερικές φορές
έχεις δώσει τον καλύτερό σου εαυτό και όµως δεν έχεις την αναµενόµενη
επιτυχία. Σε άλλες πάλι περιπτώσεις ίσως δεν δίνεις το 100% των
δυνατοτήτων σου και όµως ο κόσµος σε αγκαλιάζει αναπάντεχα. Με αυτόν τον
δίσκο αισθάνοµαι ότι υπήρξε απόλυτος συντονισµός ή, να το πω καλύτερα,
δικαιοσύνη. ∆ώσαµε τον καλύτερό µας εαυτό όλοι οι συντελεστές και ο κόσµος
τον αγάπησε».
– Μιλήστε μας λίγο γι’ αυτό το πρότζεκτ.
«Είναι πάντα δύσκολο να αποφασίσεις ποιο θα είναι το επόµενό σου
άλµπουµ. Υπάρχουν τόσες πολλές όπερες, τόσες υπέροχες άριες, που
αναγκαστικά πρέπει να περιοριστείς, να επικεντρωθείς σε ένα θέµα.
Προσωπικά λατρεύω τον βερισµό. Με κεντρίζει το γεγονός ότι απαιτεί
περισσότερο συναίσθηµα και λιγότερο φωνητικές δυνατότητες. Το πρόβληµα
είναι ότι δεν ξέρεις τι να πρωτοδια λέξεις. Ολες αυτές οι όπερες είναι
θαυµάσιες. Μου πήρε πολύ καιρό να αποφασίσω αν θα συµπεριλάµβανα τελικά
άριες του Πουτσίνι ή όχι. Τελικά, αποφάσισα να µη συµπεριλάβω».
– Γιατί;
«Επειδή ο Πουτσίνι αξίζει ένα ολόκληρο
άλµπουµ. Και θα το ηχογραφήσω, είµαι αποφασισµένος. Ισως όχι αµέσως, αλλά
θα το κάνω. Υστερα, θα ήταν άδικο για τους υπόλοιπους συνθέτες της εποχής
να µπουν σε διαδικασία σύγκρισης και να βγουν χαµένοι. Και αυτό γιατί τα
έργα τους είναι πραγµατικά υπέροχα και αξίζουν ν’ αναδειχθούν. Για την
“Μποέµ”, ας πούµε, του Λεονκαβάλο , είµαι σίγουρος ότι θα γνώριζε πολύ
µεγαλύτερη επιτυχία αν ο Πουτσίνι δεν είχε γράψει τη δική του οµότιτλη
όπερα µόλις τρεις µήνες νωρίτερα».
– Σε μια εποχή κρίσης
όπως η σημερινή υπάρχει χώρος για ακραία συναισθήματα;
«Αυτό είναι κάτι που µε απασχόλησε κι εµένα πολύ. Η αλήθεια είναι ότι,
όταν έχεις βιώσει πρόσφατα τον πόνο και τη θλίψη, ίσως είναι δύσκολο να
ακούσεις αυτού του είδους τη µουσική. Σε κάνει ακόµη περισσότερο ευάλωτο.
Ακουσα όµως και αντίθετα σχόλια. Υπήρξαν άνθρωποι που µου είπαν πως ο
δίσκος τους προσέφερε τεράστια ανακούφιση. Κατά κάποιον τρόπο τους
“ξεκλείδωσε”. “Είχα ξεχάσει να κλαίω” µου είπε ένας γνωστός µου και µε
εντυπωσίασε πολύ. Η αλήθεια είναι όµως πως είναι πολύ δύσκολο και για τον
ερµηνευτή να το χειριστεί».
– Δηλαδή;
«∆εν
θα είχα τη δυνατότητα να ερµηνεύσω αυτές τις άριες αν δεν µπορούσα να
νιώσω πρωτίστως το συναίσθηµα και µέσω αυτού τη µουσική και τα λόγια.
Προκειµένου να αντεπεξέλθει κάποιος σε αυτή τη διαδικασία, πρέπει να είναι
απολύτως ήρεµος µέσα του. Ετσι µόνο µπορεί να “ανοιχτεί” σε αυτά τα
υπέροχα και ταυτόχρονα φοβερά συναισθήµατα και να µην εξουθενωθεί από αυτά
είτε ψυχολογικά είτε σωµατικά. Αν σου ξεφύγει ο έλεγχος ξέρετε µπορεί να
κάνεις µεγάλο κακό στη φωνή σου. Χάνεις τόση ενέργεια, είναι τόση η
αδρεναλίνη που κυλά στις φλέβες σου που πρέπει να προσέχεις πολύ ώστε να
µην το παρακάνεις».
«Δεν θα έκανα αυτή τη δουλειά αν δεν
την αγαπούσα»
– Η συναυλία της Αθήνας είναι μία
από τις πρώτες που δίνει ο Γιόνας Κάουφμαν μετά την πρόσφατη περιπέτεια
της υγείας του. Πόσο τον επηρέασε αυτή η ιστορία;
«Για να
πω την αλήθεια, ήμουν κατά κάποιο τρόπο προετοιμασμένος. Πριν από αρκετά
χρόνια έτυχε να ζήσω από κοντά ιστορίες αγαπημένων ανθρώπων που είχαν
πραγματικά κακή μοίρα και είτε έχασαν τη ζωή τους είτε έπρεπε να αλλάξουν
δραματικά την καθημερινότητά τους. Αυτό με ευαισθητοποίησε και με έκανε να
συνειδητοποιήσω ότι ποτέ δεν ξέρεις πόση, τελικά, είναι η ζωή σου. Δεν ζω
λοιπόν μόνο για την τέχνη και το χρήμα, αλλά προσπαθώ να διατηρώ σωστή
ισορροπία ανάμεσα στο καθήκον και στη χαρά. Θέλω μια ημέρα να κοιτάξω πίσω
μου και να πω ότι πραγματικά η ζωή μου άξιζε. Πολλοί μεταθέτουν τα
πράγματα που θέλουν να κάνουν για όταν πάρουν σύνταξη. Ε, λοιπόν, ο
πατέρας μου πέθανε μόλις τρεις μήνες μετά. Δεν πρόλαβε να κάνει τίποτε από
εκείνα που ονειρευόταν».
– Ο ίδιος από πού αντλεί χαρά;
«Κατ’ αρχάς να ξεκαθαρίσω ότι δεν θα έκανα αυτή τη δουλειά αν δεν την
αγαπούσα τόσο. Είναι υπέροχο όταν το επάγγελμά σου είναι ταυτόχρονα το
πάθος και το χόμπι σου. Από τότε που έκανα οικογένεια, όμως, οι
προτεραιότητές μου έχουν αλλάξει. Φροντίζω να έχω ικανοποιητικό χρόνο για
διακοπές, για να βλέπω τα παιδιά μου και αυτό μου κάνει πολύ καλό και στη
δουλειά. Τα συναισθήματα που πρέπει να βιώνω και να μεταδίδω κάθε βράδυ
στη σκηνή μού έρχονται φυσικά. Αν δεν έχεις ενέργεια, το τραγούδι παύει να
γίνεται διασκέδαση και καταλήγει σκληρή δουλειά και ρουτίνα. Και αυτό
πρέπει πάση θυσία να το αποφεύγεις, γιατί το κοινό το καταλαβαίνει».
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|