TA Nea.gr, 19. Januar 2009

Γ.Δ.Κ.Σ.

Konzert, Athens, 15 January 2009

Έπεσε το Μέγαρο!

Ε, ναι! Αυτός είναι μεγάλος τενόρος. Για την ακρίβεια, Μεγάλος Τενόρος- απεχθάνομαι το επίθετο «μεγάλος» όπως το κατάντησαν, αλλά πώς να τον πω αλλιώς; Ο Γιόνας Κάουφμαν. Που ακούσαμε στο Μέγαρο Μουσικής. Στην πλήρη ακμή του- στα σαράντα του χρόνια. Δεν ανήκει στην κατηγορία των το πάλαι ποτέ Μεγάλων που σέρνουν σε κοσμικά, «φιλανθρωπικά» γεγονότα το όνομα και τα υπολείμματα της φωνής τους. Δεν ανήκει στην κατηγορία των Μεγάλων που παραμένουν Μεγάλοι αλλά δεν είναι πια, λόγω ηλικίας, τόσο Μεγάλοι όσο ήταν κάποτε. Ούτε στην κατηγορία «μπαλαφάρα»κατηγορία Χοσέ Κούρα και Ρολάντο Βιγιασόν, που μόνο τα βρακιά δεν κατεβάζουν για να κερδίσουν το κοινό. Ο Γιόνας Κάουφμαν είναι εξαιρετική φωνή. Όχι τόσο μεγάλου όγκου αλλά μεγάλης έκτασης: ένας λυρικοδραματικός τενόρος, σχεδόν βαρύτονος, ικανός να κερδίσει το κοινό όχι με την εμφάνισή του που, έτσι κι αλλιώς, είναι γοητευτική- λεπτός, ψηλός, μελαχρινός, με ωραίο χαμόγελο, πλούσια σγουρά μαλλιά, λεπτές μακριές φαβορίτες-, αλλά με το τραγούδι του. Εξαιρετική συγκέντρωση, υψηλή τεχνική, εσωτερικότητα, γνώση του ύφους του κάθε συνθέτη και ένα εντελώς προσωπικό ύφοςδεν μοιάζει με κανέναν. Τραγούδησε ένα κοινότοπο πρόγραμμα- ίσως γιατί φοβήθηκε το ελληνικό κοινό που δεν το γνώριζε: τις δύο άριες του τενόρου από την «Τόσκα», «Μποέμ», «Βέρθερο», «Κάρμεν»- ξανοίχτηκε λίγο με «Μάρθα» του Φλότοβ και «Λόενγκριν». Αλλά και στα χιλιοακουσμένα κόμισε κάτι καινούργιο- δικό του. Και δεν ήταν μόνο το «εύκολο» πρόγραμμα που ενθουσίασε το κοινό- φίσκα η Αίθουσα των Φίλων της Μουσικής. Ήταν, πάνω απ΄ όλα, η Μουσικότητά του- μακριά από τον Κάουφμαν οι ιταλιάνικες επιδεικτικές ρητορίες. Έπεσε το θέατρο! Αφού αναγκάστηκε να κάνει τέσσερα ανκόρ: «Αρλεζιάνα» του Τσιλέα- νομίζω η καλύτερή του στιγμή-, μία καντσονέτα, όχι από τις τετριμμένες, «Ριγκολέτο», Λέχαρ. Με την ίδια σοβαρότητα, την ίδια σεμνότητα, την ίδια Μουσικότητα- χωρίς τερτίπια και εξυπνάδες. Θέλουμε να τον ξανακούσουμε!