de Volkskrant, 21 april 2017

Biëlla Luttmer

Het is vergeefs wachten op kippevel bij Kaufmann

Je kunt Jonas Kaufmann niet verwijten dat hij zijn nek niet uitsteekt. Voor Das Lied von der Erde, Mahlers late liederensymfonie, neemt hij niet alleen de partij op zich die is bedoeld voor de tenor, zijn eigen stemtype. Hij zingt ook de drie andere liederen waarbij de componist een lage vrouwenstem in gedachten had. Enigszins begrijpelijk is dat wel: zijn timbre krijgt geregeld de kwalificatie 'baritonaal' toegedicht. Toch is het jammer dat hij met zijn ingrijpende beslissing - hij is de eerste die de titanenklus in zijn eentje klaart - de karakterverschillen tussen de twee stemtypen van de kaart veegt. Je mist het kalme laag van de alt, bluswater na de vurig masculiene uithalen in Das Trinklied vom Jammer der Erde. De diepe klanken vormen een brug naar de eeuwigheid als ze wegsterven in de slottonen van Der Abschied. Op de kippevel bezorgende laagte ervan zit je bij Kaufmann vergeefs te wachten.